Nessa przedstawia 22. „Poradzę sobie”
– Proszę – wyszeptałam i zabrzmiało to niemalże żałośnie, nie byłam zresztą pewna, co takiego chciałam w ten sposób osiągnąć. Usłyszałam sfrustrowane westchnienie, a chwilę później tata zdecydowanym ruchem odwrócił mnie w swoją stronę. Nasze spojrzenia spotkały się, a ja zorientowałam się, że przypatrywał mi się badawczo, być może próbując ocenić, jaki był tak naprawdę mój stan psychiczny. To sprawiło, że poczułam się naprawdę nieswojo, całą sobą siląc się na to, by sprawiać wrażenie jak najbardziej zrównoważonej, o ile w moim przypadku to w ogóle było możliwe. Czułam się dziwnie, zaś to, że wszyscy wpatrywali się właśnie we mnie, w najmniejszym nawet stopniu nie sprawiało, że było mi łatwiej.
– Alice słyszała krzyk – oznajmił w końcu, korzystając z tego, że miał bezpośredni dostęp do myśli siostry. Wampirzyca spojrzała na niego z powątpiewaniem, ale nie skomentowała jego decyzji nawet słowem, pozwalając żeby wypowiedział się zamiast niej. – Nie jesteśmy… Nie jest – poprawił się, po czym spojrzał na mnie z wyraźną obawą – pewna do kogo należał, ale jedno jest pewne: krzyczała kobieta.
– Myślisz o mnie, prawda? – wyszeptałam, czując, że coś ściska mnie w gardle.
Kategoria: Fanfiction, Zmierzch
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz