Agata przedstawia 09.
Ciągle mam przed oczami jego ostatnie chwile — leży w kałuży czarnej krwi, drży, próbuje mi coś powiedzieć — i tak bez końca, jakbym oglądała zapętlony film. Philip nie krzyczy, umiera po cichu. Zawsze z wyrazem niewyobrażalnego bólu na twarzy. Zawsze przerażony. Myślałam, że na samo wspomnienie znowu zwymiotuję, ale tym razem jest mi po prostu nieskończenie żal. Płaczę nad nim — a może nad sobą? Boże, przecież ten chłopak też musiał jakoś stać się Śniącym. Czy zabił kogoś przez przypadek? Czy właśnie to zniszczyło go to tak bardzo, że postanowił stanąć na środku ulicy tamtej nocy? Nie wyobrażam w wieku jedenastu lat pogodzić się z własną śmiercią. Nie wyobrażam sobie pomyśleć, że... jak to ujęła Monica? To już.
Kategoria: Fantasy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz